Foto-poemas.





Destaco aquí algún dos poemas máis significativos de autores da zona xunto con algún de creación propia. Acompáñoos dalgunha estampa luzariña ou courelá como complemento aos versos.





Atravesando Aira Padrón

a calquera hora

vense fanegas e fanegas de xesteiras

e uceiros e carrascos

esparxidas ó longo das serras avesías

e vese tamén a Lóuzara Xabreira

-¡aló

embaixo!-

afondada nun sartego verde

verde

verde

¡triste color da Espranza

a enfeitar a tomba dunha patria

en desamparo!

"Arreda, follaxe verde,

deixa crarexar o sol.

Estamos soios no monte,

non vemos xente nin dios!".



(Fiz Vergara Vilariño)



Se viñeras a min, muller amiga,

cunca de mosto ou doce viño novo,

deixaría eu de ser un home lobo

oculto nun trigueiro sen espiga.

Se viñeras a min cunha cantiga,

forxada nas raigames deste pobo,

eu sería feliz zugando un trobo

rebordante de mel e seiva antiga.

Se viñeras a min polo avesedo

dunha norteira fraga de veludo,

o viño meu xa non sería acedo.

Nin acedo sería o tempo rudo,

pois farías da miña vida un ledo

paraíso de amor no vento mudo.



(Fiz Vergara Vilariño)





Non deixes que a tardiña me sorprenda

sen coñecerte nin te ter amado

á beira deste río acortellado

entre tesos de amor, cheos de lenda.

Non prénda-lo corcel, sóltalle a renda,

pra que emprenda o galope liberado

camiño deste val amurallado,

contigo á canchaperna, miña prenda.

Non deixes que o solpor se me esmoreza

entre mans ateigadas de semente,

e me cubra de orballo lentamente.

Non permitas que a morte me estremeza

inantes de senti-la túa beleza

tendida xunto a min e non ausente.



(Fiz Vergara Vilariño)



RÍO



¡Río da miña infancia, cobra de auga

escoando lixeira vagoada

abaixo!

Moitas veces (de mociño)

puxen sobre as túas ondas correntías

o mesmo S.O.S. metido na botella.

Logo fiquei na orela

agardando en silencio,

ollándome no espello dos teus claros

relanzos.

Todo foi en van, compañeiro:

¡ela inda non chegou a miña carón!



(Fiz Vergara Vilariño)



MUÍÑO



Fálame ti, vello muíño,

meu bon albeiro proletario,

cobillo de amores á beira da fonte...

Dime se a miña saudade pode medirse en celamís,

ou se cómpren, tal vez, ferrados enteiros,

ou se, polo contrario, se necesitan fanegas ás picaroladas.

Fálame e moe (ó mesmo tempo) as miñas desventuras

ata trocalas nunha cousa útil e de proveito.

Fálame e rilla as miñas coitas de vagar,

convérteas en fariña de primeira,

para que vaian dereitas ás artesas campesiñas.

¡Que non hai maior bremanza, compañeiro,

ca vivir en soidade mesta,

(como eu vivo hoxe),

ca amar a unha muller pérfida,

(como eu amei onte),

ca sufrir tormento e martirio,

(como eu sufro decote).



(Fiz Vergara Vilariño)



GALO MUDO

¡Cativo favor lle debes a Deus, galo meu,

triste pito cairo en desgracia,

avexoto infeliz que nunca poderás

anuncia-lo mencer agardado!

...................................................................

Dende a miña fiestra véxote rebulir no curro.

As pitas lizgairas, os parrulos fachendosos,

ousan poñerse a cabalo no teu carrelo,

e petéirante sen compaixón,

e eu chego a sentir mágoa de ti,

pobre criatura, inocente víctima da man divina.

Queres cantar, énche-lo fol do pescozo,

e nun tris xorde dos teus ollos

un groso salouco, unha bágoa de tristura

e desamparo.

Os galos galeadores,

os xigantescos galos de pelexa,

divírtense, rinse á gargallada,

cando intentas erguer un kikiriquí ó vento,

e entón ti choras resignado, choras caladamente,

galexo maldito, vergoña do galiñeiro.

¿Que falcatruada fixeches dentro do ovo

para condenarte ó silencio tan cediño,

inantes de cumpli-las túas obrigas de galo barudo?

Á caída do solpor encamíñaste ó poleiro

e alí póusaste no garabullo máis illado,

e inantes de vir Pedro Chosco a visitarte

rezas en voz baixa, rezas agradecido,

e eu abofellas non comprendo como te atreves

a tanto.



(Fiz Vergara Vilariño)